Mama

Mama…- mówiłam szeptem przez łzy. Nie widziałyśmy się przez ponad dwa miesiące. To jest nie do zrozumienia, jak ten czas szybko leci… Zostały mi już niecałe dwa tygodnie do końca wakacji i zaczynam szkołę. Płakałam, nie dlatego, że bardzo się stęskniłam. Wykańczało mnie już wszystko. Zawsze człowiekowi w takich sytuacjach pomaga zwykła rozmowa, lecz ja nie miałam się do kogo zwrócić… Chłopaki cały czas są zajęci promocją nowego albumy. A Gemma? Ona zawsze gdzieś lata jak opętana, ma swoje inne, odrębne życie, do którego ja nie chcę się wtrącać. Ostatnio czułam, że stała się inną osobą. Oczywiście nie mam jej tego za złe, bo ja też się zmieniłam i to bardzo, ale czuję, że nasze stosunki wyraźnie się pogorszyły…

-Jak dobrze cię widzieć córciu! Tak za tobą tęskniłam. Miałam przylecieć na twoje urodziny, ale naprawdę nie maiłam jak… Proszę, nie gniewaj się- powiedziała jednym tchem mama.

-Żartujesz?! Przecież się nie gniewam.

-Mogę wejść?

-Jeszcze się pytasz? Jasne.

Mama powoli weszła do mieszkania i udała się w stronę kuchni. Podziwiała moje nowe mieszkanie, do którego ja sama jeszcze się nie przyzwyczaiłam.

-Chcesz kawy?- zapytałam, aby przerwać niezręczną ciszę.

-Jasne. A teraz możesz mi wszystko opowiedzieć.

-Przepraszam, nie rozumiem.- powiedziałam, nie odwracając się w stronę mamy.

-Jak to nie wiesz? Codziennie, gdy rano czytam gazetę, nie mogę jej otworzyć, bez nagłówka „Mia i Harry”.- zaśmiała się mama.

-Naprawdę?!- udałam zdziwioną podając jej kubek z gorącą kawą.

-Będę miała okazję poznać tego uroczego młodzieńca?

-A na ile zostajesz?

-Wiesz, nie długo. Posiedzę sobie u Ciebie z parę godzin i mam bardzo ważne spotkanie. Ale opowiadaj…- posmutniała.

-Wiesz to nie jest wcale takie proste. Czasami nawet jest to koszmarne. Te wszystkie fanki nie dają mi spokoju. Wyzwiska, groźby to już moja codzienność. Było by dobrze gdyby on przynajmniej mnie w tym wspierał… ja rozumiem, że to przecież Harry Styles, ale mógłby znaleźć dla mnie chwilkę. Nie widział go już chyba tydzień. Naprawdę brakuje mi go. Wiem, że może naprawdę przesadzam, ale to już jest za ciężkie… Louis wspiera Eleanor, Liam Gemmę a Zayn Perrie. Jedyne wsparcie otrzymałam od Nialla, ale to nie to samo…- szlochałam, a mama słuchała mnie uważnie. Po chwili dodała:

-Kochasz go?

-No jasne, że tak.- odpowiedziałam błyskawicznie.

-To dasz radę. Dla miłości człowiek jest w stanie zrobić wszystko. A pamiętaj, że ja zawsze mogę ci pomóc. Tylko zadzwoń, dobrze?

-Dobrze, mamo.- powiedziałam przytulając się w matczyną pierś. Tego mi brakowało. To się nazywa bezgraniczna miłość.

(Niall)

Siedzieliśmy w kręgu i czekaliśmy, aż Gem wszystko nam opowie. Oczywiście martwiłem się o Mię. Widziałem, że ona cierpi. Wiem, że jestem przyjacielem Hazzy, ale sądzę że on nie jest jej wart. Jeżeli już ja naprawdę kocha, to niech przynajmniej chroni ją, bo właśnie od tego jest…

Styles krążył nerwowo po pokoju, obmyślając plan.

-Idziesz już Gem?!- wydarł się zniecierpliwiony Harry.

-Zraniłeś? Teraz czekaj cierpliwie.- odgryzłem się mu.

Oczywiście chłopak spiorunował mnie wzrokiem i już miał coś  powiedzieć, lecz do pokoju wkroczyła Gemma.

-No dobra. Jak miałam na myśli „wy”, chodziło mi o ciebie dupku.- zwróciła się do Harre’go, Gemma.

W oczach chłopaka można było dostrzec iskierki nadziei i radości. Nigdy nie lubił się „dzielić” swoją dziewczyną, bo to jest taki zazdrośnik, że masakra.

-No to mów!- powiedział zdenerwowany chłopak i usiadł na chwilę.

-Ale ja nie wiem czy się zgodzisz….- powiedziała dziewczyna ze złośliwym uśmieszkiem, aby jeszcze bardziej go wkurzyć.

Myślałem, że Harry zaraz jej coś powie, ale ku mojemu zaskoczeniu chłopak zaczął płakać. Tak, Harry płakał. W jednej minucie wszyscy znaleźli się obok chłopaka.

-Czuję się winny. Cholernie. Chciałbym ją przeprosić, wszystko naprawić, ale po prostu nie wiem jak.- wyżalił się chłopak.

-Dobra. Powiem ci wszystko. Ale jak jeszcze raz ją…- niedokończyła Gemma.

-Nie. Nigdy w życiu. Obiecuję.- przerwał jej uradowany chłopak.

-Myślałam, żebyście gdzieś wyjechali. Sami. Bez nas. Bez fanek, bez reporterów. Tylko ty i twoja dziewczyna, Styles.

Wszyscy uznali, że to dobry pomysł, ale ja nie. Tak naprawdę sam nie wiem, co do niej czuję. Ale wiem, że to coś rozrasta się z dnia na dzień. No, ale cóż. Muszę pogodzić się z realem, ona nigdy nie będzie moja…

(Harry)

Szedłem chłodnymi ulicami Londynu. Mój humor pogarszał się z minuty na minutę. Nie zwracałem uwagi na ludzi, którzy chcieli sobie zrobić ze mną zdjęcie. Naprawdę już miałem tego dość. Może ten wyjazd to nie taki zły pomysł? Ba, to strzał w dziesiątkę. Kierowałem się w stronę mieszkania Mii. Teraz zdałem sobie sprawę, że naprawdę zawaliłem. Dręczyło mnie pytanie: czy ona mi wybaczy? W tej chwili nie umiałem sobie na nie odpowiedzieć…

(50 minut później) (Mia)

Mama  już poszła. Te spotkanie podtrzymało mnie na duchu, ale to nie to samo co rozmowa, czułe pocałunki z Harrym. Z minuty na minutę traciłam nadzieję, że w ogóle przyjdzie…

***

Usiadłam na kanapie i włączyłam telewizję. Nie interesowało mnie co w niej leciało, Lae jakoś musiałam zapełnić tą nieznośną ciszę. Po paru minutach ciężkiego rozmyślania, usłyszałam dzwonek do drzwi.

Pewnie mama czegoś zapomniała- powiedziałam do siebie pod nosem.

Otworzyłam drzwi i na wycieraczce zobaczyłam ogromny bukiet róż. Było w nim ponad pięćdziesiąt żywych i jedna sztuczna. Na karteczce widiał napis:

Będę cię kochał tak długo, aż ostatnia róża nie przekwitnie.

Harry

Po policzku poleciała mi łza. A jednak pamiętał. Już miałam wracać do mieszkania, lecz na schodach stał Styles, który również płakał. Bez zastanowienia rzuciłam mu się w ramiona. Czułam jego oddech na sobie. Jego zapach niósł mi ukojenie. Serce mi kołotało z radości.

-Przepraszam. Naprawdę.- powiedział chłopak, spuszczając wzrok.

-Obiecaj, że już nigdy mnie nie zostawisz.- powiedziałam przez łzy.

Chłopak mi nie odpowiedział, tylko złączył nasze usta w namiętnym pocałunku.

                                                            ***

no i jest następny. trochę długi mi wyszedł, ale jak zaczęłam to nie potrafiłam skończyć... nie będę go oceniała, Wy to zróbcie:)

tylko szkoda, że tych komentarzy strasznie mało... no ale cóż....:(