"Ta jedna, a raczej dwie osoby, zmienią mój świat"

Szedłem ulicami Londynu wraz z moją dziewczyną. Zebrałem się na odwagę i wszystko jej powiedziałem. Dlaczego? Pewnie ludzie mieliby do mnie pretensje, że nie powinienem. Ale ja czuję, że Eleanor mnie zrozumie i pocieszy. Dlatego właśnie opowiedziałem jej co mi leżało na sercu.

-I co o tym myślisz?- zapytałem Eleanor, zatrzymując się.

-Wiesz co? Powinieneś ich wszystkich zebrać, zamknąć drzwi nie dając możliwości ucieczki i z nimi szczerze porozmawiać.

-Naprawdę tak myślisz?

-Co za głupie pytanie!- oburzyła się.- przecież to twoi przyjaciele. Jestem pewna, że między wami wszystko się ułoży, ale z tego co słyszałam to myślę, że każdy z was potrzebuje czasu, aby to  porządnie przemyśleć.

Zgadzałem się z nią, lecz nie dopuszczałem do siebie myśli, że nasza przyjaźń nie jest tak trwała, jak dawniej. Muszę się z tym pogodzić, muszę być silny, nie dla mnie, nie dla One Direction tylko dla nas, dla naszej przyjaźni.

(Liam)

Szedłem z Gemmą do dużej hali. Prawdę mówiąc, bałem się jej reakcji na to wszystko. Znam ją i nie lubi takich rzeczy, woli zwykłą kolację w zwykłej przytulnej knajpce. Skądś to znam. Ale teraz postanowiłem nie iść po najmniejszej linii oporu. Dlaczego? Odpowiedź jest prosta. Kocham ją i chcę, aby nasz związek nie był monotonny i nudny…

Weszliśmy do budynku przez duże oszklone drzwi. Momentalnie padło na nas gorące powietrze. Szliśmy niekończącym się korytarzu w milczeniu. Gemma trzymała w uścisku moją dłoń. Jej ciepło w tej chwili, było też moje.

-Mogę już to zdjąć?- jęknęła ze znudzeniem Gem.

-Jeszcze chwilka… czekaj! Jeszcze parę kroków- opierałem się.

-Dobra już- odpowiedziałem z uśmiechem i powoli ściągnąłem  z jej oczu opaskę. Czekałem na ten moment z parę tygodni. Planowałem to nocami. Nie wyobrażałem sobie opcji, żeby to nie wypaliło. Gdy Gemma ujrzała wnętrze sali, krzyknęła z radością, zaciskając moją dłoń, aż mi palce zbielały.

-Kręgle! Cała hala dla nas? Liam czy ty nie przesadzasz? - powiedziała jednym tchem.

- Za bardzo cię kocham… Podoba ci się?

-Co za głupie pytanie?! Pewnie, że tak, tylko głupio się czuję, bo ja nigdy nie robię ci takich niespodzianek…

-Wystarczy, że jesteś- powiedziałem z uśmiechem. Byłem taki szczęśliwy. Cieszyłem się, że znowu się uśmiecha. Że na chwilę możemy zapomnieć o wszystkim i o wszystkich, którzy byli częścią naszego życia, ale też głównymi zmartwieniami. Nawet nie zdawałem sobie sprawy, że ta cała chwila zaraz zniknie. Bezpowrotnie. Przez jedną osobę.

Gem wspięła się na palce i czuło pocałowała mnie w policzek. W tym momencie zrozumiałem, że jest dla mnie wszystkim i nie wyobrażam sobie bez niej życia, chociaż trzy miesiące temu była zdesperowaną Directionerką.

-Zapraszam cię na małą rozgrywkę- powiedziałem z złośliwym uśmiechem.

-Nie łudź się. Nie masz ze mną szans- powiedziała po czym podbiegła do jednego z torów.

Kochałem ją za to. Za tą nieograniczoną pewność siebie. Za optymizm, którym tryskała nawet w najbardziej wymagających sytuacjach.

Poszedłem w jej  ślady i po paru sekundach znalazłem się przy niej. Przytuliłem ją mocno i uświadomiłem sobie, że jestem cholernym szczęściarzem, że mogę z nią być bez żadnych przeszkód. Już ją miałem pocałować, gdy jednak poczułem czyjąś obecność za naszymi plecami. To co ujrzałem, zamroziło mi krew w żyłach i w te parę marnych sekund, uświadomiłem sobie, że to nad czym pracowałem, poszło na marne. Już nic nie będzie takie same…

(Harry)

-Już nigdy więcej- powtarzałem Mii te słowa, które najwyraźniej niosły błogie ukojenie jej umysłowi.

-Może wejdziemy czy będziemy tak stali na korytarzu?- zarzuciła żart, który rozluźnił atmosferę.

Siedziałem na kanapie czekając na dziewczynę, która miała nam przynieść kawę. W tym czasie zastanawiałem się jak mam jej to powiedzieć? A jeżeli ona tego nie przyjmie? Jeżeli mi jeszcze nie wybaczyła? Nie. Muszę odsuwać od siebie tego typu myśli. Wiem, że popełniłem błędy, których już nie naprawię. Ale przez to zrozumiałem, że życie nie jest takie jak je malują. Nie jest piękne, szczęśliwe. Czasami da ci takiego kopa w dupę, że nie możesz się pozbierać. Ja już to doświadczyłem i teraz będę jak najbardziej dbał o siebie a przede wszystkim o swoich najbliższych.

-Proszę- powiedziała dziewczyna, podając mi gorący napój. Patrzyłem w jej piękne oczy i zastanawiałem się jakim ja musiałem być debilem, aby szwendać się po klubach, zamiast spędzać ten czas z osobą za którą gotów jestem oddać życie. Ale do tego chyba trzeba dorosnąć, prawda?

-Słuchaj, wiem że dałem plamę na całej linii, ale naprawdę przepraszam. Chyba pozwoliłem sobie na chwilę odlecieć. Teraz zrozumiałem, że jesteś naprawdę ważna i…

-Dobrze. Rozumiem. Ja też na chwilę odfrunęłam. A nie powinnam, prawda? Każdy z nas popełnia błędy, nawet takie, które trudno wybaczyć- powiedziała patrząc mi prosto w oczy oraz uświadamiając, że tym razem mówi o mnie. Prawdę mówiąc podziwiam jej wyrozumiałość. Jak ja bym był na jej miejscu, to pewnie nie wysłuchałbym jej, nie wybaczył, nie dopuścił do słowa, a ona jednak to dla mnie zrobiła.

-Ale dla ludzi których się kocha, można zrobić wszystko. Prawda? Więc ja nie chcę niczego utrudniać. Ale musisz wiedzieć, że to bolało i nadal boli. Ale jesteśmy młodzi, głupi i żądni dobrej zabawy, prawda? Do pewnych rzeczy trzeba chyba dorosnąć. Więc rozumiem i nie chcę cię stracić przez jedną małą kłótnie. Już kompletnie zapomniałam o tym i nigdy nie będę pamiętała. Pod warunkiem, że ty też zapomnisz i już nigdy nie możemy przez to przechodzić jeszcze raz, okej?  

-Mia…

-Przestań!- przerwała mi. – Zapomnijmy, dobrze?

-Dobrze.

Patrzyliśmy sobie głęboko w oczy, w pełni świadom, że już wszystko wraca do normy. Objęła rękoma moją szyję i usiadła mi na kolanach.

-Tak mi ciebie brakowało- zaczęła płakać. –Nawet nie wiesz jak bardzo. Nie wiesz przez co musiałam przechodzić. Bez ciebie. Myślałam, że to koniec. Myślałam, że zapomniałeś… codziennie jakieś dziewczyny wysyłały mi zdjęcia, na których rzekomo całowałeś się z innymi, ale ja ci wierzę i wiem, że to fotomontaż, ale to rani, nawet nie wiesz jak bardzo. Jedyne wsparcie dostałam od Nialla. A ty miałeś mnie w dupie? Czemu w ogóle z dnia na dzień, oddaliliśmy się od siebie? Czy ja coś robię nie tak?

Nic nie odpowiedziałem, tylko mocno ją przytuliłem i całowałem jej policzki. Wiedziałem, że nie ma co do tego powracać, bo to jeszcze bardziej pogorszy zaistniałą sytuację, więc siedzieliśmy wtuleni w siebie, a ja szeptałem Mii do ucha, jak bardzo ją kocham. Po paru minutach oboje położyliśmy się na kanapie i twarzą w twarz, rozmawialiśmy. O wszystkim i o niczym. Nagle Mia dotknęła medalionu, który dałem jej niedawno i powiedziała:
-Obiecałeś, że zawsze ze mną będziesz... Kocham Cię- powiedziała płacząc.
(...)
 Jeszcze zwlekałem z tą niespodzianką, bo po prostu się bałem…

-Mam dla ciebie pewną rekompensatę za to co się stało…- zacząłem niepewnie.

-Wystarczy, że jesteś- odpowiedziała Mia, bawiąc się moimi lokami.

Nie zważając na poprzednie zdanie mojej dziewczyny, wyciągnąłem z tylnej kieszeni dwa bilety lotnicze.

-To dla mnie i dla ciebie. Tylko we dwoje. Bez reporterów, bez zespołu, bez fanek, bez tej całej czarnej dupy. - zacytowałem słowa Gem.

-Nie powiem ci, gdzie bo to niespodzianka- dorzuciłem po chwili z wielkim uśmiechem, widząc uśmiech na twarzy mojej dziewczyny. Tak mi tego brakowało.

Mia patrzyła na mnie z niedowierzaniem. Widocznie bardzo się cieszyła tym, że możemy spędzić czas tylko we dwoje. I ja też się cieszyłem, że będziemy razem, że znowu wszystko będzie po staremu.

- Co to za pomysł?! Naprawdę nie mogę tego przyjąć.

-Masz rację. Nie możesz. Musisz!- podkreśliłem ostatnie słowo.

-Ale ja mam szkołę, ty zespół… Jak ty to sobie wyobrażasz?!

-Nie ma żadnego ale!- powiedziałem rozbawiony po czym dziewczyna rzuciła mi się w ramiona. Mogłem poczuć zapach jej malinowych perfum, które działały na mnie kojąco. Wtuliłem się w jej puszyste włosy i cieszyłem się chwilą.

-Gemma, prawda?- powiedziała po paru minutach.

-Bez niej nic by się nie udało. Jest wspaniała…

-Nawet sobie nie wyobrażasz jak- powiedziała wreszcie ze szczerym uśmiechem na twarzy.

(Niall)

Chodziłem bez celu mokrymi ulicami Londynu. W głowie miałem tysiące myśli. Najbardziej irytowało mnie to, że teraz już nigdy nie będę mógł z nią być. Po tej całej aferze ich związek na pewno stał się bardziej trwalszy, a wiem to z swojego doświadczenia. Naprawdę nie wiem jak ja to zniosę. A przecież Harry ze mną mieszka, więc codziennie będę musiał patrzeć na największego szczęściarza na świecie. Będę musiał patrzeć jak się całują. Jak po prostu darzą siebie szczerą miłością. Nie wiem jak  ja długo to zniosę. Ale przecież czas leczy rany, prawda? Wystarczy poczekać, a wszystko się ułoży- powtarzałem sobie te słowa w myślach codziennie, marząc aby to stało się prawdą.

Wiedziałem, że chłopaki wiedzą, że staję się coraz bardziej skryty. Nie spodziewałem się, że Lou zobaczy, że coś jest nie tak i zacznie mnie śledzić. Dlaczego to zrobił? Możne dlatego, że jest moim najlepszym kumplem, który wie, kiedy ma gorsze dni? Gdy go zobaczyłem, postanowiłem nie kryć swoich uczuć. Normalnie płakałem na ulicy jak dziecko. Moje serce z dnia na dzień kruszy się na sto kawałków, które skleić tylko może Mia. Lou wcale nie jest niemądry. Od razu domyślił się co się dzieję. Zdawało mi się, że po prostu zostawią tą sprawę luźno, więc nie kryłem swoich uczuć w domu. Czasami płakałem po nocach. Tak bardzo chciałbym, aby kiedyś ona była moja. Ale wiedziałam, że marzenia się nie spełniają, tylko marzenia trzeba spełniać, więc postanowiłem wziąć sprawy w swoje ręce i coś zrobić. Dlaczego? Odpowiedź jest prosta. Dla osoby, którą się kocha, można zrobić wszystko, nawet rzeczy, które wydają nam się niestosowne, prawda?

 dno... kompletne dnoooo! nie jestem zadowolona z tego rozdziału, ale mam nadzieję, że nie jest tak źle. więc oceniajcie, dziewczyny:) Przepraszam, że tak długo czekałyście, ale cóż nie mogłam wcześniej... DZIĘKUJĘ! za wszystkie nominacje do Liebster Adward:) dostałam ich aż 6, ale tylko na pytania 2 blogerek odpowiedziałam, ponieważ nie miałam czasu. Bardzo przepraszam:) no i proszę oceniajcie rozdział :):)